Προς τον τοπικό τύπο PDF Print E-mail

Ο Λουλούδας έστειλε και δεύτερη επιστολή στον Τοπικό τύπο

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΤΟΠΙΚΟ ΤΥΠΟ

ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ                                                                                                                                                                    5 Απριλίου 1997

ΤΟ ΡΙΖΙΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Στην εποχή μας και σήμερο

Μανώλης Αθουσάκης ή Λουλούδας

Από τους Κάμπους Κεραμιών, ετών 85

Κύριε διευθυντά,

Επειδή ο τάφος μου είναι ανοιχτός και φοβούμαι μήπως η πλάκα δε δεχτεί να με σκεπάσει αποφάσισα να γράψω και πάλι αυτές τις λίγες αράδες πιστεύοντας ότι ενεργώ σύμφωνα με την εντολή των προγόνων μου και μεγάλων μου δασκάλων, του ριζίτικου τραγουδιού, που είναι να υπερασπίζομαι το ριζίτικο τραγούδι και να το παραδώσω και εγώ στους νεότερους όπως μου το παρέδωσαν.

Το ριζίτικο τραγούδι έζησε στους πρόποδες των Λευκών Ορέων ήρεμο και ατάραχο. Εκεί εδιδάσκουντονε χωρίς πένα και χαρτί, χωρίς δασκάλους και σχολεία, από ανθρώπους αναλφάβητους και μεταφέρουντονε από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά για αρκετούς αιώνες.

Σήμερα όμως, από τα χωριά που βρίσκονται στους πρόποδες των Λευκών Ορέων, οι νέοι έχουν φύγει προς την πόλη και το Ριζίτικο τραγούδι δεν έχει πού ν' απλώσει τις ρίζες του. Γι' αυτό τους ακολούθησε στην πόλη.

Στην πόλη όμως, κάποιοι πιτήδειοι που κρύβονται άλλος πίσω από ένα δίπλωμα, άλλος πίσω από μια υπηρεσία και άλλος πίσω από μια οργάνωση και ψάχνου-νε για αυτοπροβολή, πιστεύουνε ότι το ριζίτικο τραγούδι είναι ξέφραγο αμπέλι, μπήκανε μέσα και αλωνεύουνε ανενόχλητοι.

Αφορμή που με ανάγκασε να γράψω και πάλι αυτές τις λίγες αράδες είναι ότι σήμερα στις παρέες που τραγουδούνε ριζίτικα, λένε πάρα πολλά κατασκευασμένα από διάφορους φιλόδοξους για να περάσουνε το όνομά τους πίσω από το κάθε τραγούδι, παρακινώντας έτσι τους νέους που θέλουνε να μάθουνε τα παραδοσιακά μας τραγούδια, να μαθαίνουν το τραγούδι του τάδε ή του τάδε, και να μη μαθαίνουν τα τραγούδια που εμείς των έχομε παραδώσει, όπως τα βρήκαμε από τους προγόνους μας.

Ένα άλλο θλιβερό γεγονός είναι ότι διάφορες τοπικές αρχές και οργανώσεις κάνουνε κάθε τόσο διαγωνισμούς νέων ριζίτικων τραγουδιών, τα οποία αναγνωρίζουνε σαν ριζίτικα (χωρίς να' χουνε γνώσεις) και χωρίς να τραγουδηθούνε, ούτε μπορούνε να τραγουδηθούνε και τα βραβεύουνε.

Έτσι αναγκάζουνε τους νέους να μαθαίνουνε τα νέα τους ριζίτικα, όπως βρί-ακουνε και αφελείς παλιούς τραγουδιστές που γνωρίζουνε τα παλιά ριζίτικα αλλά γράφουνε και τραγουδούνε τα νέα που είναι πιο πολύ ασυναρτησίες, προκειμένου να αποσπάσουνε ένα βραβείο γιατί στα παλιά δεν δίνουνε βραβεία.

Και έτσι έχει στηθεί ένας πρώτης τάξεως οργανισμός για τον αφανισμό του ριζίτικου τραγουδιού, που οι αναλφάβητοι προγονοί μας έχουνε δημιουργήσει και διατηρήσει τόσους αιώνες και το παρέδωσαν σε μας μεταφερόμενο από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά.

Από το τελευταίο σκαλοπάτι του τάφου μου κάνω έκκληση σε αυτούς που προ-βαίνουνε σε τέτοιες ενέργειες να τις σταματήσουνε και να δουν με σοβαρότητα αυτό που είπε ο ψυχίατρος Αντώνης Αιοδάκης στο δεύτερο συνέδριο του Ριζίτικου Τραγουδιού στις 11-12-93 στην αίθουσα της Αγίας Σοφίας στον Αποκόρωνα «ΑΣΤΕ ΤΟ ΡΙΖΙΤΙΚΟ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ» και τους λέω ακόμη ότι το ριζίτικο εδιδάχτηκε μόνο στο πανεπιστήμιο των Αευκών Ορέων και όσοι δεν εσπουδάσανε σε αυτό, δεν το γνωρίζουνε, ούτε μπορούνε να το εκφράσουνε.

Και ακόμη κάνω έκκληση σε αυτούς που σπουδάσανε στο πανεπιστήμιο των Αευκών Ορέων και γνωρίζουνε και αγαπούνε το ριζίτικο τραγούδι να κάμουνε μια οργάνωση που θα αντιδράσει σε αυτές τις ενέργειες, να καταργήσει κάθε νέο ριζίτικο τραγούδι και να επαναφέρει το παλιό στη θέση που εμείς το παραδώσαμε.

Ευχαριστώ για την φιλοξενία

ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΘΟΥΣΑΚΗΣ ή ΛΟΥΛΟΥΔΑΣ.


Στην κατηγορία του Λουλούδα από πλευράς γνώσεων «όχι και από φωνή» υπάρχουνε αν όχι πενήντα τουλάχιστον τριάντα αλλά κανείς δεν κατάφερε να γράψει έστω και μια επιστολή και να την δημοσιεύσει για να εκφράσει τις αντιδράσεις του όπως έκανε ο Λουλούδας, γιατί όλοι είναι παγιδευμένοι στις διάφορες οργανώσεις και έτσι χάνεται η φωνή τους, ενώ σε συζητήσεις εκφράζουνε τις αντιθέσεις τους αλλά μόνο στα καφενεία.

Αν οι άνθρωποι αυτοί είχανε φωνή η τύχη του Ριζίτικου Τραγουδιού θα ήταν διαφορετική. Ας ελπίσουμε ότι η φωνή του Μανώλη Αθουσάκη ή Λουλούδα θα ξυπνήσει τους φίλους του Ριζίτικου και θα ακολουθήσουνε τον δρόμο που μας υπόδειξε για την σωτηρία του Ριζίτικου Τραγουδιού.

Είναι καθήκον και ευθύνη όλων μας.

Ας είναι αιώνια του η Μνήμη